“ซ่าหริ่มทับทิมกรอบ VS ข้าวฟ่างเปียก” 2 ความหวานแบบไทยโบราณ

เรื่องและภาพ : แจนยูอารี

ปากก็บอก “กลัวอ้วนๆๆ” แต่ครั้นเมื่อมาเจอขนมไทยโบราณ แจนยูอารีมักยอมพลีกายถวายชีวิต และขอสั่งมาส่งท้ายมื้ออร่อยเสมอ (อ้าว! ไม่กลัวอ้วนซะงั้น ฮา)

ล่าสุดแวะไปฝากท้อง 2 ร้านที่ 2 ย่าน ได้แก่ ร้านสายไหม ตรอกวังหลัง (ตรงข้ามโรงพยาบาลศิริราช) กับ ร้านสมทรงโภชนา (ซอยวัดสังเวชฯ บางลำพู) หลังอิ่ม (จนพุงจะแตก) ด้วยเมนูเด็ดแต่ละร้านเรียบร้อย (บะหมี่เกี๊ยวกุ้งหมูแดง ร้านสายไหม / ขนมจีนซาวน้ำ ก๋วยเตี๋ยวสุโขทัย ร้านสมทรงโภชนา) แต่ไม่วายสายตาแจนยูอารีก็เหลือบไปเห็นขนมหวานประจำร้านที่ทุกคนสั่งมากิน

ประเดิมที่ ‘ซ่าหริ่มทับทิมกรอบ’ ร้านสายไหม สำหรับเมนูนี้แจนยูอารีไม่ได้กินนานโข จำได้ว่าเคยกินที่ร้านหนึ่งแถวบางลำพู และชอบขนาดชวนใครต่อใครให้ไปลิ้มลอง เพราะเป็นขนมหวานที่ หอมหวานกรอบสมชื่อ กินทีไรต้อง 2 ถ้วยเป็นอย่างต่ำ ระยะหลังไม่ได้แวะไปกิน และรู้มาว่าเขาขึ้นราคาจนน่าตกใจ แต่ยังไงความถวิลยังอยู่ที่ปลายลิ้น พอมาเจอเมนูนี้ที่ร้านสายไหมจึงไม่รีรอจะสั่ง

ถ้วยซ่าหริ่มสีเขียวสีชมพู เส้นเหนียวนุ่มเสิร์ฟมาพร้อมทับทิมกรอบชิ้นกระจุ๋มกระจิ๋ม สอดไส้แห้วแบบฉบับสูตรทับทิมกรอบโบราณ ต้องบอกว่าบางร้านแอบย้อมแมว หรือจะเรียกให้ดูดีหน่อยก็อาจปรับและเปลี่ยนมาใส่ไส้มันแกวแทน แม้จะได้ความกรอบเหมือนกัน แต่ความอร่อยต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยละ แห้วได้ความกรอบความมันและความหวานในตัวของแห้ว มันแกวได้แค่ความกรอบ กินแล้วรู้ หลอกกันไม่ได้ ซึ่งร้านสายไหมใส่ไส้แห้ว ทำให้ได้ความอร่อยของทับทิมกรอบแบบโบราณ น้ำกะทิมีความหอมและความหวานละมุนนวลเนียน ไม่หวานแหลมเกินไป เมื่อรวมกับน้ำแข็งทุบเพียงน้อย ก็หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ลงตัว ชื่นใจ และดีงาม จนอยากจะต่อถ้วยที่ 2 (ฮา) แต่แจนยูอารีต้องสะกดจิตตัวเองว่า พอๆๆ อิ่มๆๆ อ้วนๆๆ

นั่งเรือข้ามฟากมาขึ้นที่ท่าพระจันทร์ เดินลัดเลาะอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับเชิดใส่นานาเมนูที่วางขายยั่วน้ำลายอยู่ตามริมถนนและร้านดังที่แจนยูอารีเคยเป็นลูกค้าประจำสมัยวัยทีน เหตุที่ต้องเชิดใส่ ไม่ได้หยิ่งอะไร แต่เพราะแจนยูอารีมีที่หมายในใจอยู่ที่ร้านสมทรงโภชนา ซอยวัดสังเวชฯ บางลำพู

มาถึงร้านสมทรงโภชนา เกือบบ่าย 2 ตอนนั้นไม่คาดหวังว่าจะได้กินเมนูที่อยากกินใจจะขาดอย่าง ขนมจีนซาวน้ำ เพราะเคยไปช่วงนี้ หมดเกลี้ยง แต่คราวนี้เป็นลาภปากและโชคดี (น้ำตาจิไหล) ขณะที่ก๋วยเตี๋ยวสุโขทัยนั้นยังมีให้กินตลอด ซัดไปอย่าให้เหลือ 2 เมนูอร่อย รสชาติคงเส้นคงวา อิ่มมั้ย อิ่มมาก แต่ยังไหว ว่าแล้วแจนยูอารีก็สั่ง ‘ข้าวฟ่างเปียก’ เสิร์ฟในถ้วยเล็กๆ ข้าวฟ่างเปียกราดน้ำกะทิชุ่มโชกจนแทบจะมองไม่เห็นตัวข้าวฟ่างสีเขียวเม็ดละเอียด คนให้เข้ากันก่อนตักเข้าปาก น้ำกะทิเค็มนิดๆ นี่ช่วยให้ข้าวฟ่างเปียกดีเลิศจริงๆ ส่วนหนึ่งเพราะข้าวฟ่างรสหวานไม่มากด้วยละ ทำให้ขนมหวานโบราณถ้วยนี้ที่ไม่ค่อยมีร้านไหนทำขาย ได้ใจแจนอารีเต็มๆ แถมลืมความอ้วนไปชั่วขณะ (ฮา)